Dëshira e fundit e një shkrimtareje me kancer në tru për shoqen e saj ishte t’i linte asaj një shënim të asaj që i kishte mësuar jeta dhe sëmundja. Pas vdekjes së Kerri Grotes, i dashuri i saj e ndau atë në rrjetet sociale, duke e bërë atë virale. Siç ka shkruar:
Sot në mëngjes ka ndërruar jetë mikja ime Kerri Grote. Ndërsa jam ende duke u përpjekur ta përpunoj, dua të ndaj tekstin që ajo la me dëshirën që të lexohet pas vdekjes së saj. Jeta është e shkurtër. Shpresoj që t’ju japë perspektivë, frymëzim dhe lehtësim siç bëri për mua. U prefsh ne paqe Kerri. Të dua.
“Nëse po e lexoni këtë, kanceri i trurit i mallkuar ndoshta më mundi mua.
Por më lejoni ta bëj të qartë këtë, ndërsa mundem akoma: nuk e humba “betejën” kundër tij. Kjo është një mori neverish me të cilat shoqëria i ngarkon pacientët me kancer. Mjekësia perëndimore dhe veçanërisht kultura perëndimore është aq e pakëndshme të flasësh për vdekjen, saqë ka preferuar të krijojë këtë metaforë të “betejës” që, në fakt, ekspozon njerëzit që vdesin nga kanceri.
Unë kam një lajm për ju: Askush nuk del i gjallë nga kalvari i quajtur jetë.
Nuk është turp të vdesësh nga kanceri – apo ndonjë sëmundje e rëndë. Dhe nuk duhet të jetë një betejë. Është një tranzicion që do ta kalojmë të gjithë. Një shaman me të cilin fola pas operacionit tim të dytë në tru më pyeti: “A po vraponi drejt jetës apo po ikni nga vdekja?”
Kjo më tërhoqi vëmendjen!
Është shumë i ndryshëm nga njëri-tjetri. Shpesh i ngatërroja.
Mos lejoni që frika të diktojë zgjedhjet tuaja. Jetoni pa frikë. Vraponi drejt jetës. Mos u shqetësoni se çfarë do të mendojnë njerëzit e tjerë.
Më beso, nuk ka rëndësi.
Përqendrohuni te vetja. Jini të sinqertë me veten. Bëhu shoku më i mirë i vetes. Ata që ju quajnë egoist, nuk kujdesen për ju. Nëse zëri në kokën tuaj po ju thotë gjëra të tilla, gjeni një zë të ri. Kujdesuni për shëndetin tuaj mendor dhe kërkoni një psikoterapist të mirë me të njëjtin pasion që do të kërkoni për një partner dashurie.
Kultivoni miqësi që ju ngrenë lart. Ndërsa këto miqësi evoluojnë dhe ndryshojnë, mos i lini mënjanë ndërsa kërkoni të ashtuquajturën “dashuria e jetës suaj”. (Jo, nuk po ju sugjeroj të flini me tjetrin. Nëse dëshironi, me çdo kusht!)
Një mesazh tjetër që marrim nga shoqëria që nuk është i dobishëm është se ne kemi nevojë për një “dashuri jetësore”, një partner romantik.
Isha beqare dhe pa fëmijë kur u diagnostikova me kancer terminal të trurit. Pashë përreth dhe përfundova duke qarë ndërsa një valë trishtimi më përshkoi. Mendova se do ta kaloja këtë vetëm… pa burrë, pa fëmijë, pa “dashuri të madhe”.
Sa gabim e kisha. Në takimin e parë me neuro-onkologët e mi, një nga infermieret filloi të sillte një karrige pas tjetrës për dashuritë e mëdha të jetës sime që më kishin shoqëruar atë ditë të tmerrshme dhe shumë që pasuan.
Teksa dëgjoja mjekun të përshkruante planin e trajtimit 12-mujor, duke u fokusuar në frymëmarrjen time, shikoja nëpër dhomë… e mbushur me dashuri të mëdha të jetës sime: miq të pabesueshëm që kisha takuar në faza të ndryshme të saj.
Rrethojeni veten me njerëz që i përgjigjen ” zërit të keq ” brenda jush, të cilët shohin dritën tuaj dhe ju kujtojnë se kush jeni: një shpirt i mahnitshëm.
“Ka rreth teje njerëz që reagojnë ndaj ‘zërit të keq’ brenda teje, të cilët shohin dritën tënde dhe të kujtojnë se kush je: një shpirt i mahnitshëm”.
Mësoni si të merrni reflektimet tuaja për këta njerëz. Sepse ata janë të vërtetët.
Duaje veten, sado e çuditshme dhe budallaqe të duket. Çdo mëngjes, përqafoni atë para se të ngriheni nga shtrati. Shikoni thellë në sy në pasqyrë. Thuaj vetes me zë të lartë: “Unë të besoj”. Nëse zëri brenda jush ju thotë të “jetoni”, injoroni atë.
Ndërsa përgatitem të largohem nga ky trup dhe të nis udhëtimin misterioz të shpirtit tim, shpresoj që këto vëzhgime nga shtrati im i vdekjes do t’ju shërbejnë në një farë mënyre.
Ajo që di, thellë brenda vetes, është se duke mësuar të dua veten, tani jam në gjendje të them këtë: jam krenar për mënyrën se si kam jetuar.
Ju uroj, lexues i dashur, të ndiheni të njëjtën gjë kur vjen puna për të nisur udhëtimin tuaj të shpirtit. Deri atëherë, shijoni udhëtimin. Dhe gjithmonë hani ëmbëlsirë fillimisht, veçanërisht nëse është byrek”!
